El Salvador

Maandag 28 januari, El Salvador

Landbouw: Koffie, suikerriet en mais

Een warm welkom wachtte ons  tegen zessen in de ochtend bij aankomst in Acajutla, El Salvador.

Muzikanten, dansers, filmers, fotografen en verkopers van veelkleurige waren stonden te popelen van ongeduld op de kade om ons met hun vaardigheden te verrassen.

Ook ontwaarden we politie- en douanebeambten, en stond er een ambulance paraat.

El Salvador wil het toerisme stimuleren en daarom werden wij flink in de watten gelegd. Regelmatig werd voor onze toerbussen het verkeer stilgelegd, zelfs als we te voet de straat moesten oversteken! 

Wij hadden gekozen voor een bezoek aan de hoofdstad San Salvdor, een ware heksenketel waar 2,2 miljoen mensen de kost (willen) verdienen met de verkoop van allerlei spulletjes. Zodoende oogt het stadscentrum als een grote markplaats van met golfplaten bedekte stalletjes.

Wij stapten uit in het hartje van de stad, aan de Avenida Romero – vernoemd naar de in 1980 vermoorde aartsbisschop Romero. Het bezoek aan diens crypte, in the catacombe van de kathedraal was een gedenkwaardig moment.

Daarnaast bezochten we het nationaal paleis dat wordt gebruikt voor wetgevende vergaderingen. In ons geval was het geopend voor een rondleiding, hapje/drankje in de binnentuin en een enthousiaste folklorische dansvoorstelling.

De dag werd besloten met een viergangen maaltijd in een sfeervolle hacienda, begeleid door tal  van geestdriftige muzikanten die zich m.n. toelegden op de xylofoon!

Vaarwel hartverwarmend El Salvador, wij varen door naar Acapulco, Mexico

Costa Rica

 Donderdag, 26 januari, Costa Rica

’s Ochtends vroeg meerden we aan bij de transporthaven van Punta Arenas aan de Pacific zijde van Costa Rica. Vanuit hier werden tal van excursies aangeboden, zoals een tocht door het hooggebergte en eentje naar de hoofdstad San Jose.

Wij kozen voor een trein- en boottocht door de tropische natuur van dit landje.

Het toeristentreintje tufte met 20 km per uur langs velden en dorpjes.

Zo kregen we een goede indruk van de diverse gewassen zoals meloenen op de velden en mango’s, bananen, sinaasappels en cocosnoten aan de bomen.

De bewoners leefden in eenvoudige, nette huisjes en zwaaiden ons vriendelijk gedag.

Een hoogtepunt was een ontmoeting met een  bananen-etende bontgekleurde papagaai!. 

Meer dieren zagen we tijdens onze boottocht door een mangrovewoud. Zo werden we getrakteerd op een krokodil, een leguaan, een iguaan en diverse exotische vogels. 

 

Nadeel was de grote vochtigheid op de rivier, maar terug in onze aircobus konden we weer bijkomen van deze veelzijdige ervaringen in het wondermooie Costa Rica.

Panamakanaal

Donderdag, 24 januari    Panamakanaal

Lengte: 81 km, waarvan 42 km over het stuwmeer van Gatun

Gereed (met een verlies van 27000 mensenlevens): 1913.

Aantal te passeren sluizen: 6 stuks

 

De opwinding aan boord van de Balmoral was woensdag goed voelbaar! We naderden immers het wereldberoemde Panamakanaal. ’s Nachts keek ik een paar keer op mijn balcon of het doel al nabij was. Maar nee, de Balmoral deinde rustig voort en de maan scheen helder over de licht golvende Caribische Zee.

  In de ochtendschemering kwamen Panamese pilotbootjes langszij om ons naar de ingang van het kanaal te loodsen. Vanaf dat moment had de kapitein niets meer te vertellen over ‘zijn’ schip; de Panamese autoriteiten verzorgen namelijk de volledige transit over het merkwaardig gevormde kanaal dat de Caribische Zee met de Stille/Grote Oceaan verbindt. 

 

Het meest spectaculaire deel van het kanaal zijn de 305 meter lange sluizen met een breedte van maar 33,5 meter. Ons schip paste er maar net in! Maar de techniek staat in Panama voor niets. Aan beide kanten van de sluis ligt een tandradspoor, voor de elektrisch aangedreven locomotieven (2 links, 2 rechts), ook wel ‘mules = muilezels’ genoemd. De muilezels houden het schip mooi in het midden tijdens het vullen en ledigen van de sluis.

 

De BBC-ploeg die onze reis in beeld brengt voor een TV-documentaire, trotseerde de tropische warmte om vanaf de wal en per helicopter de werking van de sluizen voor de BBC-kijkers vast te leggen. Vanaf de kades was ook goed zichtbaar dat boten via drie sluizen worden opgetild naar het stuwmeer Lago Gatun, 26 meter boven zeeniveau.

Dit zoetwaterreservoir voedt de sluiscomplexen aan beide zijden, en dient ook voor de 42 km lange doorvaart van de gesluisde schepen. Behalve nuttig is het meer bijzonder idyllisch te noemen, met al haar kleine subtropisch begroeide eilandjes – vroegere heuveltoppen 

In de voormiddag, we zaten te lunchen op het achterdek en waren net de Centennial Bridge gepasseerd, wachtte ons de laatste horden van de gedenkwaardige doorvaart: de beide Mirafloressluizen die ons toegang zouden bieden tot de Pacific. 

 Aan stuurboordzijde konden we heel in de verte de wolkenkrabbers van Panama City parmantig boven de weelderige begroeiing zien uitsteken; de bewijzen van de welvaart die de opbrengst van het kanaal dit Midden-Amerikaanse landje heeft gebracht. 

Tijdens de gehele doorvaart waren we trouwens vaak in gezelschap van een grijs US-Navy schip en een fleurig containerschip uit Korea. Dat bood veel gelegenheid om naar elkaar te zwaaien of elkaar met verrekijkers aan een nader onderzoek te onderwerpen. 

 

Na afloop van het laatste schutproces en de passage onder de Bridge of the Americas die Noord- en Zuid-Amerika met elkaar verbindt (onderdeel van de Pan-American Highway) eindigde onze doortocht in de zwoele avondschemering van de Stille Oceaan. 

De havenstad Balboa en de skyline van Panama City lieten we graag achter ons.

De kapitein en de 1^e stuurman van de Balmoral hadden al koers gezet naar onze volgende stop: natuurparadijs Costa Rica!

Havana, Cuba

21 janauri, eind van de excursie: Tijd om in onze oldtimers de Balmoral weer op te zoeken waar de kapitien de laatste acties verrichtte om ons via de “Bahia de Habana” langs het oude spaanse fort (kasteel) Castillo de la Real Fuerza naar de Carribische zee te loodsen.

Panama (kanaal) is onze volgende bestemming.

 

21 Januari: Even verderop prijkte het roze Ambos Mundos hotel waar Hemmingway in de jaren dertig zijn beroemde boek “From whom the bells rings“ heeft geschreven. De schrijver was een van eerste Cuba-lovers en woonde er zelfs een lange tijd. De grootste verrassing van Havana bleek het liefelijke pleintje bij een eeuwenoude kathedraal te zijn (cathedral de San Cristobal). 

 

21 Januari: Hetzelfde pleintje als daarnet. Zonder foto’s van een boekenstalletje met beduimelde boeken en tijdschriften konden we natuurlijk niet thuiskomen. Alweer weinig Fidel en een hoofdrol voor een rokende Che.

Verdorie, nu waren we de groep kwijt! Wat nu? Ton rende een parkje voordij en zag in de verte: jawel onze gidsen met de mede passagiers die gebogen stonden over een middeleeuws watersysteem.

21 Januari: op nu naar de markt voor koffie en muziek. Terwijl de muzikanten de vingers blauw speelden, schetste een karikaturist onze beeltenis op papier. Een korte jacht op wat souveniers volgde: een pet met de beeltenis van Che, zo ook een bankbiljet met deze zuid-amerikaanse held van de revolutie.

 

21 Januari: na Hotel Nacional was het Plaza van de Revolutie de volgende stop. We ondekten Che Guevara en zijn companion Camilo, maar waar was Fidel? Onzichtbaar voor ons.

 

21 Januari, ‘s morgens: Via de boulevard reden we naar Hotel Nacional de Cuba: de vroegere pleisterplaats van Hollywood sterren maar ook van de maffia.

Een fotowand getuigde van deze lang vervlogen tijden.

 

21 Januari: Maandag gingen we vroeg uit de veren voor een rit met oldtimers, in alle kleuren van de regenboog. We kozen voor een lila exemplaar!.

 

20 Januari: ’s avonds was de eerste excursie: de befaamde Tropicana club, een nachtclub onder de Cubaanse sterrenhemel! Met een paar duizend toeristen genoten we van een spectakel met exotisch uitgedoste danseressen en een enkele danser. Je kwam ogen tekort. Intussen werden flessen rum en blikjes cola op tafel gezet: zelfbediening gewenst!

 

20 Januari: tegen vieren komen we aan in de haven van Havana, een spectaculaire gebeurtenis met veel mensen langs de boulevard. Zelf stonden we met 1500 andere passagiers op het dek of op de balkons met onze camera’s in de aanslag.

Op naar St. Maarten

12 Januari: Ton en Wijda klaar voor Rock and Roll avond

 13 Januari: Oversteek  Atlantische Oceaan: looptraining op een nat en winderig dek

17 Januari: St Maarten: eindelijk vaste grond onder de voeten.

17 Januari: Leuke terrassen en shops in Philipsburg.

S.O.S. Medical Rescue Operation

Woensdag 9 januari om 17.30 uur namen we afscheid van zonnig Madeira om de 6-daagse  oversteek te maken naar St. Maarten in het Caribisch gebied. Dat was althans de bedoeling! Gistermiddag tegen vijven (ik stond net op de loopband van het fitnesscentrum) maakte het schip plots rechtsomkeert en kregen we bericht van de kapitein over een “medical rescue operation”. Een opvarende was zodanig onwel geworden dat er een levensreddende actie per helicopter moest plaatsvinden in de buurt van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Daarvoor werd onze koers verlegd naar de Canarische eilanden! Dus voeren we zo’n 8 à 9 uur terug. Tijdens het diner werden we nog even bijgepraat: niemand mocht tijdens de operatie op balkon of dek komen en geen flitsopnames maken!

lichtkogels t.b.v. de rescue operatie gezien vanaf ons balkon

Om 24.30 was het zover; we leken in een actiefilm te zijn beland. De Balmoral en de zee rondom ons werd helder verlicht door lichtkogels die vanuit een rondcirkelend vliegtuigje werden afgeschoten. Boven dek 11 (we gingen stiekem even ons balkon op) hing een helicopter met stationnair draaiende motor om de brancard met de ernstig zieke passagier in te laden. Na een half uur was de klus blijkbaar geklaard want het geraas boven het topdek was voorbij, ons schip veranderde van koers en zette zelfs een extra tandje bij (18 knopen) om de verloren tijd enigszins in te halen. Mogelijk gaan wij een eilandje overslaan: St. Maarten of Tortola. We zullen het zien!

medische manoeuvre was op de 11^e het gesprek v/d dag (met Joke/Marius en Noortje/Peter).

Madeira

 

Woensdag 9 januari, 1^e stop: het Portugese eiland Madeira heeft heerlijk zonnig weer en beeldschone kerkjes waarvan deze in het dorpje Camacha.

Cruisehaven Funchal, Madeira: replica op ware grootte van Columbus’ zeeschip “Santa Maria” waarmee hij in 1492 Amerika ontdekte.

Woensdagnamiddag: Sail Away Madeira vanaf dek 11 (bovenste dek) van ons schip de Balmoral.

Op naar Madeira

Zondagavond 6 januari: Captain’s Welcome Party met kapitein Victor Stoica uit Roemenië.

Zondagavond 6 januari: Welcome Dinner Party, met tafelgenoten Noortje en Peter uit Den Bosch wachten we op de eerste gang van het galadiner.

Maandagmorgen 7 januari: alle hens aan dek tijdens het eerste zonnetje op weg naar Madeira. Onze looproute op voordek 7 is afgesloten wegens stormachtige wind.

Loopstaking 7/1: even buurten met onze scheepsburen Marius en Joke uit Haarlem op het zonnige achterdek. De windjacks komen goed van pas!

De start

 

Onze eerste officiële foto gemaakt tijdens de inscheping op cruiseschip The Balmoral met de viermaandelijkse vaarroute en de aanleghavens c.q. excursieplaatsen als achtergrond.

Vrijdag 4 januari: Sassenheim bij het van der Valk hotel. Wijda en Ton, uitgezwaaid door José de Haas en Philip Keller, stappen op de bus die hen naar vertrekpunt Southampton gaat brengen. Maar eerst even de bagage inladen. Dat is wel 100 kilo in vier grote koffers en verder een kleine 20 kilo als handbagage.

Zaterdag 5 januari: na een nachtje Holiday Inn worden we samen met 1300 medereizigers verwacht bij de cruiseterminal van Fred Olsen Lines. De wereldreis gaat beginnen, echter zonder het Zwitserse zakmes van Ton dat in beslag werd genomen door strenge Britten.